METODY I FORMY PRACY W NASZYM PRZEDSZKOLU

Okres przedszkolny jest bardzo ważnym okresem w życiu każdego dziecka. Jest to okres wzmożonej aktywności poznawczej, a także jest to czas konstruowania własnego ,,Ja”, czas tworzenia kontaktów z innymi ludźmi. Dziecko w wieku przedszkolnym wymaga szczególnej troski, należy więc dbać o jego rozwój i budować fundament do późniejszej nauki w szkole.
Zapewniając dzieciom osiąganie systematycznych postępów i sukcesów, radzenia sobie z trudnościami, stwarzając wszystkim dzieciom szansę rozwoju na miarę ich możliwości nasi nauczyciele codzienną praktykę pedagogiczną wzbogacają o nowatorskie toki metodyczne:
METODA Z ZAKRESU EDUKACJI MATEMATYCZNEJ E.GRUSZCZYK-KOLCZYŃSKIEJ:
Celem tej metody jest wspomaganie rozwoju umysłowego dzieci, zwłaszcza w zakresie kształtowania pojęć matematycznych, ćwiczenia odporności emocjonalnej dziecka oraz budowanie pozytywnego obrazu samego siebie. Metoda ta ma wspomagać rozwój umiejętności matematycznych dzieci i uczyć je radzenia sobie z emocjami. Edukacja matematyczna metodą pani E.Gruszczyk – Kolczyńskiej sprzyja m.in.: stymulowaniu uzdolnień matematycznych u dzieci, dobrze przygotowuje je do nauki matematyki w szkole, uodparnia je na sytuacje trudne, a także sprzyja rozwojowi inteligencji operacyjnej dzieci.

METODA RUCHOWEJ EKSPRESJI TWÓRCZEJ RUDOLFA LABANA:
U podstaw tej metody leży naturalna ruchliwość i naturalny styl motoryki dziecka. Pozwala ona na posługiwanie się różnymi formami ruchu i ekspresji jak: ćwiczenia muzyczno – ruchowe, zabawy, taniec, opowieść ruchowa, inscenizacja, improwizacja ruchowa, pantomima.

METODA CARLA ORFFA:
Głównym celem i zadaniem tej metody jest przede wszystkim wyzwolenie u dzieci tendencji do samoekspresji i rozwijania inwencji twórczej. Założeniem tej metody jest posługiwanie się ruchem jako narzędziem we wspomaganiu rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń rozwoju.

METODA KINEZJOLOGII EDUKACYJNEJ PAULA DENNISONA:
Metoda ta wspomaga proces uczenia się poprzez ruch. Ćwiczenia zaproponowane przez autora metody poprawiają koncentrację i pozwalają jednocześnie uruchomić obie półkule mózgowe. Dzięki nim można rozciągać mięśnie i niwelować ich napięcie, co pozwala mózgowi wykorzystywać całą energię do przyswajania nowych informacji, czyli uczenia się. Ćwiczenia dr Denisona angażują między innymi obie strony ciała, skoordynowane ruchy gałek ocznych, rąk i nóg, co równomiernie uaktywnia obie półkule.

METODA RUCHU ROZWIJAJĄCEGO WERONIKI SHERBORNE:
Celem tej metody jest wspomaganie rozwoju psychoruchowego dziecka i terapia zaburzeń rozwoju, czyli doświadczenie ruchu, kontaktu emocjonalnego, fizycznego, społecznego, poznanie własnego ciała. Stosując tę metodę dążymy do rozwoju świadomości schematu ciała, orientacji w czasie i przestrzeni w środowisku zewnętrznym, poczucia bezpieczeństwa, zaufania do siebie i partnera, współdziałanie partnerstwa, emocji, opanowanie ich, własnej inwencji, pewności siebie, inicjatywy, spontaniczności ruchu i zachowań, sprawności ruchowej, wyobraźni, koncentracji uwagi sposobu komunikowania się, a także do integracji środowiska, w którym jesteśmy oraz umiejętności rozluźniania się po okresie napięcia i koncentracji.

PEDAGOGIKA ZABAWY KLANZA:
elem pedagogiki zabawy jest dostarczenie prowadzącemu różnorodnych pomysłów, które umożliwią świadomą i kreatywną pracę z grupą. Aktywizowanie uczniów w procesie nauczania jest obecnie uznawane za najważniejszą zasadę nauczania i uczenia się. Głównymi celami pedagogiki zabawy są: harmonijny i wszechstronny rozwój dziecka, pomoc w odkrywaniu najlepszych cech dziecka.

METODA AKTYWNEGO SŁUCHANIA MUZYKI WG BATII STRAUSS:
Metoda Batii Strauss daje dzieciom okazję uczestniczenia w utworze muzycznym, przeniknięcia do jego struktury, a w konsekwencji radosny i rozumny odbiór dzieła. Dzieci odczuwają i przeżywają radość wspólnoty tworzenia, dostępną, jakby się mogło wydawać, tylko artystom. Metoda aktywnego słuchania muzyki pozwala na swobodną zamianę ról, jakie mogą pełnić dzieci w danym utworze muzycznym, raz występując w roli wykonawcy, a za chwilę wcielając się w dyrygenta. Dzięki tej metodzie, kształcą swoją wyobraźnię dźwiękową. A utwór, mimo wielokrotnego słuchania nie traci na atrakcyjności.

METODA IRENY MAJCHRZAK – ZABAWY Z LITERAMI:
Odimienna metoda nauki czytania stosowana jest już wśród bardzo małych dzieci. Punktem wyjścia jest pokazanie dziecku jego imienia – „wizytówki”, a następnie imion znanych bliskich mu osób. Dzięki temu dziecko zauważa, iż imię można nie tylko usłyszeć i wymówić, lecz również zobaczyć, że samo dziecko zostało przedstawione w kształcie liter, lub, że zostało schowane za zasłoną liter. Następne etapy to wiele gier i zabaw pozwalających dzieciom na poznanie pozostałych imion, wyrazów, oraz liter alfabetu.

TECHNIKI PARATEATRALNE:DRAMA, PANTOMIMA, TEATRZYK KUKIEŁKOWY, PACYNKOWY:
Aktywność twórcza dziecka jest jego naturalną potrzebą biologiczną którą można wykorzystać tworząc odpowiednie sytuacje edukacyjne. Drama jest specyficzną metodą w nauczaniu i wychowaniu, która polega na rozwiązywaniu problemów poprzez działania w roli, poprzez uczestniczenie w fikcji dramatycznej, najczęściej improwizowanej lub opartej na tekście literackim.
Drama uczy samodzielności myślenia i działania, aktywności i otwartości, rozwija emocje, wyobraźnię i fantazję, także elokwencję i plastykę ciała, wyrabia umiejętność współżycia i pracy w grupie. Zabawa w teatr ma ogromne walory kształcące, wychowawcze oraz terapeutyczne. Uczy poczucia współodpowiedzialności, samodyscypliny, koncentracji uwagi, radzenia sobie z sytuacją stresową, ćwiczy pamięć oraz daje satysfakcję z wykonanej pracy.

ZABAWY BADWCZE, DOŚWIADCZENIA, OBSERWACJE PRZYRODNICZE:
Naturalną metodą poznawczą stosowaną przez dzieci w wieku przedszkolnym jest aktywność badawcza, występuje ona w dwóch postaciach. Pierwsza to samodzielne odkrywanie. Dziecko ma tu pełną swobodę działania, samo wyznacza sobie tempo i czas pracy, ale jednocześnie jest to uczenie się drogą prób i błędów, w którym narażone jest ono na wiele trudności i porażek. Drugi sposób odbywa się pod kierunkiem nauczyciela. Nauczyciel zajmuje tu rolę inicjatora sytuacji, prowokuje do stawiania pytań, udostępnia stosowne metody i pomoce badawcze, ukierunkowuje go podczas badań i eksperymentowania.